Obraz szalony, dynamiczny, przepleciony dowcipem, maksymalnie wyluzowany i przede wszystkim - dostarczający sporej porcji rozrywki.
Mamy tu wszystkiego po trochu, momentami film ociera się o komedię kryminalną, po chwili skręca w stronę romansu (sceny miłosne między Suzie, a Juniorem są naprawdę gorące), po to by zaraz przyodziać maskę kina akcji i woal thrillera.
Alec Baldwin gra z lekkością piórka na wietrze. W jego wydaniu Junior to kipiący wulgan energii - nieprzewidywalny, brutalny, nadaktywny psychol w typie macho. Na jego drodze pojawia się naiwna i niezbyt bystra prostytutka Suzie (południowy akcent Jennifer Jason Leigh zasługuje na uznanie), oraz mający wieczny problem ze sztucznymi zębami sierżant Moseley.
Trójka głównych bohaterów całkowicie się od siebie różni, jednak każde wnosi do filmu sporo pozytywnej wibracji.
Miami Blues otwiera się petardą, następnie przechodzi w głośne fajerwerki, po to by na końcu troche przygasnąć (końcówka lekko kuleje). Ostry dym i huk przenikają jednak cały seans wzdłuż i wszerz (i da się to wyczuć).
Nie jest to kino wybitne. Raczej okraszony szalejem twór rozrwykowy, który mi przyniósł sporą frakcję uciechy. To słoneczne ulice Miami, nagłe zwroty akcji i bezbłędnie dobrany soundtrack. To żywe kolory hawajskich koszul, czarny humor i zarośnięta klata Alec'a Baldwin'a.
Go for it Junior!